“คำแนะนำ” บางทีก็ไม่เวิร์คเสมอไป แค่ “ฟังด้วยใจ” ก็ช่วยได้มากแล้ว

ทำอย่างงี้สิ…, เธอควรจะทำอย่างงี้นะอย่าไปคิดอย่างนั้นเลย…, เชื่อฉัน ฉันเป็นมาก่อน…

เมื่อเราพบเจอใครสักคนที่ดูเหมือนมีปัญหา เค้าอาจจะเล่า ระบายหรือแสดงท่าทางให้เรารับรู้โดยมากแล้วเราก็มักจะอดไม่ได้ที่อยากจะช่วยซึ่งก็มักจะให้ “คำแนะนำ” หรือบอกว่าเค้าควรทำหรือไม่ควรทำอะไร ด้วยหวังว่าคำแนะนำของเราจะช่วยบรรเทาปัญหาของเค้าได้

แต่เราอาจจะลืมนึกไป ในบางครั้ง เค้าก็เพียงแค่อยากระบาย อยากบ่น อยากพูด โดยไม่ต้องการคำแนะนำหรือแก้ปัญหาใดๆ ก็ได้

และเมื่อได้รับคำแนะนำที่ไม่ตรงกับความต้องการมักเกิดความขัดแย้งขึ้นในใจ ทำให้บทสนทนาต่อจากนั้น กลายเป็นการบอกว่าคำแนะนำนั้นไม่เหมาะกับเค้าเพราะอะไร ทำไมเค้าถึงไม่ทำ และคนที่ให้คำแนะนำก็อาจจะเกิดความขุ่นเคืองที่อยากช่วย แต่เค้าไม่เชื่อและทำตามที่ได้แนะนำ

เพราะคนแต่ละคน เติบโตมาอย่างแตกต่างกันการแก้ปัญหาของคนหนึ่ง จึงอาจจะไม่ได้เหมาะกับอีกคน และเรามักแนะนำบนพื้นฐานของสิ่งที่ได้ยินเค้าเล่า ซึ่งเป็นแค่ส่วนเล็ก ๆ ในชีวิตของเค้าโดยไม่ได้รู้บริบทของชีวิตทั้งหมดของเค้า

และจริงๆ แล้วหากเราเข้าใจว่า ผู้คนที่มาปรึกษา บางครั้งเค้าก็แค่อยากมีตัวตน โดยมีใครบางคนรับฟังเค้าแบบที่เค้าเป็นจริงๆ โดยไม่ตัดสินว่าเค้าถูก/ผิด หรือบอกว่าเค้าควร/ไม่ควรทำอะไร แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

การฟัง โดยไม่ตัดสินและแนะนำ เป็นสิ่งที่ทำได้ไม่ง่าย แต่หากทำได้ จะเป็นการช่วยเหลือให้คนที่กำลังต้องการใครสักคนที่รับฟังเค้า ได้คลายความทุกข์ได้มากมายเลยค่ะ

แค่อยู่ตรงนั้น..รับฟังด้วยใจ..ก็ช่วยเค้าได้มากแล้ว

บทความโดย อาจารย์ฐิตา ภัทรวรวิศิษฏ์ (อ.ปุ๊)